Yazmayı bırakma tarihi 2013 – Başlama 2019 (6 sene yuh!)
10 aydır bir kedim var. Alerjimi yenmek için çabalıyorum. O beni seçti, Abbas Ağa Parkında bir gündüz vakti. Adı Abbas oldu. O semtin çocuğu. Sahiplendiğim 6 ay boyunca çoştu alerjiler. Alerjik astım krizleri, nefes darlığı, öksürük krizleri… Direndim! Mücadele ettim. Zaten bu bir klasik değil mi bu coğrafyada. Sürekli direniş halinde kendinde kalabilme, kendini bozmadan yaş alma, sıkıntıları aşmak için çaba, dayanma gücü bularak oyunda kalmaca. Giderek zorlaştı. Nerede 2013 deki ümidim? Bir parkın ihtimal olduğunu söyleyen arkadaşım? Saflıkla birbirine yaklaşma ve birlikte iş yapma istekleri? Sertleşen koşulları koynumuza aldık, kafayı dik, ruhu sağlıklı tutmak adına bir baktık ki evlere kapanmışız. Bazen eski dostlarımla telefonda konuşunca anlıyorum. Hepimiz bir mağara bulduk. Bu mağaralar içimizdeki ümit beslenemeyince, değişen ruh halini hapsettiğimiz mekanlar . Kafamızı çıkarsak tokmakla vuracaklar. Korku da saymıyorum bunu, daha çok bir saklambaç oyunu gibi. Kim gelip bulacak bizi? Önüm arkam sağım solum SOBE!
(What was that for? Try to be bad / Take me somewhere nice- Mogwai)